Schuifaan: de geschiedenis

Het schuifaandiner – het jaarlijkse feest op de Spechtlaan, waarbij tuinders hun eigen stoelen, borden en iets te eten meenemen om samen op te eten – is al even spontaan ontstaan als het feest zelf is: in het jaar 2000.

Anja van tuin 5, die het de afgelopen twintig jaar organiseerde, vertelt erover terwijl we braaf anderhalve meter van elkaar vandaan zitten op het pad voor haar tuin: zij op een krukje, ik op een van de bankjes die daar staan voor de heg. Ook Clarette (tuin 154) en Esther (tuin 4) zitten erbij, op corona-proof afstand.

Zwaan-kleef-aan

‘We stonden te praten met Elly en Ger Winterswijk’, vertelt Anja ons over hoe het begon. Die vroegen: “Willen jullie wat drinken?” Dus wij: “Nou, gezellig”. ’ Het was een mooie dag en zo werd het zwaan-kleef-aan op het pad. ‘Er werd bier bijgehaald in de kantine, iemand begon toastjes te smeren, een ander stak een barbecue aan, de ene haalde een kippetje op vanuit zijn huisje, de ander een vis…’

Het was zo gezellig dat het jaar erop werd besloten om weer een diner-op-het-pad te organiseren. Dit keer zorgden Anja en de andere organisators voor het eten. ‘We vroegen toen 2,50 euro per vier personen, en die kregen dan een belegd broodje, bruin of wit, een glas jus, een eitje, en een pak melk per vier personen. Er waren appels en sinaasappels.’

Het derde jaar nam iedereen zelf eten mee, en zo is het sindsdien gebleven. ‘Ik maakte vanaf toen de soep en sangria’, zegt Anja. ‘En toen ik merkte dat mensen, tuinders met suiker enzo, begonnen te proeven van het eten voordat het feest officieel begon, zorgde ik ook voor brood met kruidenboter.’

Aanbiedingen inslaan

Er blijkt heel wat organisatie schuil te gaan achter het spontane feest. Omdat je zelf je borden, stoelen en iets te eten meeneemt, heeft het hele diner een groot verrassingsgehalte: je weet niet wie er komt, naast wie je zit, en wat je gaat eten. Maar intussen heeft Anja dan wel al maanden eerder een datum geprikt met de vrijwilligers van de kantine, die klaar staan voor als het slecht weer wordt: dat is in die twintig jaar vijf keer gebeurd. Op de ochtend van het feest moeten er zware tafels naar het pad getild en die moeten aan het eind van de avond weer aan de kant of weg vanwege de voorschriften voor de hulpdiensten. ‘En ik let al maanden van tevoren op of ik een goeie aanbieding voor de sangria in de schappen zie liggen en dan neem ik telkens een paar flessen mee in mijn fietstassen’, vertelt Anja.

Voor veel tuinders is het schuifaan een heel laagdrempelige manier gebleken om andere leden van de vereniging te leren kennen. En niet alleen voor nieuwe tuinders. ‘Een van die eerste jaren schoven Dries en Kootje (Sellemans) aan. Die zaten hier natuurlijk al vele decennia, maar ik kende ze eigenlijk niet goed’, vertelt Anja. Zelf zat ze toen een jaar of vier op de vereniging. ‘Ze dronken anders niet zo vaak een wijntje, vertelden ze. Nou, gelachen dat we met ze hebben, die avond!’

En zo zijn er meer anekdotes. 

Bij het diner van 2018 ging Anja onderuit op het gras. Een peutertuinder (Flip, zoon van ondergetekende) moest daar toen keihard om lachen. Anja zelf gelukkig ook.

En er zijn tuinders die erachter kwamen dat ze via-via al een link hadden – een kind dat naar dezelfde school ging bijvoorbeeld. “Het is zo leuk dat je naast medetuinders komt te zitten die je normaal niet gauw spreekt. Erg goed voor het het verenigingsleven”, zegt voorzitter Frank.

Je kunt altijd pannekoeken maken

‘Ik heb op het schuifaan van Ger, die een viskraam heeft, geleerd waar het woord kibbeling vandaan komt’, vertelt Clarette. ‘Dat zijn de kieuwen van de vis. En daar werd dan ook nog over gekibbeld, of er wel genoeg vlees aan die wangetjes zat.’

De kinderen kunnen tijdens het feest spelen in het gras – en als je niet weet wat je moet koken, zegt Anja, kan je altijd pannekoeken maken. ‘Die zijn altijd als eerste op.’

En dan zijn er de muzikanten, die ze meestal op (toen nog) Koninginnedag probeerde te vinden. In de loop der jaren is er van alles voorbij gekomen: van exotische capoeira-muzikanten die hier op de vereniging voor het eerst in hun leven andijviestamppot met een bal gehakt aten, tot het ukelele-duo van twee jaar geleden dat de kinderen in de middag een proeflesje ukelele-spelen gaf.

Handige bankjes

Tot slot een kleine anekdote over de twee lange houten bankjes die voor de tuin van Anja en Ton (tuin 5)  staan. Anja: ‘Het mocht eerst niet van het bestuur, maar ik heb gezegd: er wandelen hier toch ook mensen en als die moe zijn kunnen ze hier gaan zitten en dan krijgen ze van mij een kopje thee of koffie.’

Schuif maar aan!

Wil je aanschuiven bij de organisatie van het schuifaandiner, zodra we weer mogen? Bijvoorbeeld bij het opbouwen en afbreken, waar nog wel eens armen voor tekort komen? Laat het dan vast weten met een belletje of appje aan Clarette van tuin 154: 06-18669462