Emilie en Sandra, tuinders op Eigen Hof, kregen het coronavirus. Dit is hun verhaal.
Als iemand het beest dat corona heet in de bek keek, is het Emilie wel. Op 18 maart werd ze ziek, heel ziek. Nu, begin september, gaat ze voor het eerst weer een paar uur thuiswerken, maar een activiteit als sporten is nog steeds niet aan de orde. “Ik ben al heel lang niet meer besmettelijk, maar mijn revalidatieproces neemt al vijf maanden in beslag.” Op ons verzoek vertelt ze haar verhaal. Niet met een wijzende vinger, daar heeft ze naar eigen zeggen de energie niet eens voor. Maar wel omdat ze wil bijdragen aan bewustwording, of misschien beter gezegd, het bewustblíjven. “Een dag voor je zelf klachten krijgt, ben je het meest besmettelijk. In IJsland en Luxemburg wordt iedereen getest en blijkt 50 procent van de mensen met Corona helemaal geen klachten te hebben. Houd dus afstand, spreek buiten af, knuffel of zoen mensen buiten je eigen huishouden niet. Je bent zelf misschien niet ziek, maar je kunt wel anderen in gevaar brengen.\”
Bankschroef aangedraaid
Voor Emilie begint de ellende half maart. Na een skivakantie in Zwitserland en een weekend in de Elzas met het gezin van haar zus worden Emilies dochter en nichtje ziek. “Mijn dochter van tien is nog nooit ziek thuis geweest, maar nu had ze flinke koorts en een rochelend hoestje. Haar nichtje vertoonde een vergelijkbaar ziektebeeld.” Een dag of vijf later worden ook Emilie, haar zus en hun beide partners ziek. Emilie: “Ik voelde direct dat dit anders was dan griep. Ik had koorts en voelde me meteen extreem vermoeid, uitgeput gewoon. En de druk op mijn borst was zo groot, soms dacht ik dat er een bankschroef werd aangedraaid.”
Ze vervolgt: “Het is gek, we wisten inmiddels dat er een epidemie woedde, maar ik ben jong en fit, speel hockey, doe aan hardlopen. Het is niet zo dat ik me onschendbaar waande, maar dat ik zó ziek zou kunnen worden had ik niet verwacht.”
Inmiddels, het is dan half april, is nog een lid van Eigen Hof geveld door het virus: Sandra Gant. Hoewel de twee elkaar niet kennen, vertoont haar verhaal een bijzondere parallel met dat Emilie. Ze is jong, gezond en supersportief. “Ik ben een wedstrijdroeier, loop hard en was gespierd. Ik nam het virus meteen wel heel serieus en wist ook dat waarschijnlijk iedereen een keer corona zou krijgen – ik dus ook. Maar dat ik zo ziek zou worden dat ik pas na ruim drie maanden weer volledig aan het werk ben, nee, dat zag ik niet aankomen.” Ook Sandra beschrijft de koorts, de benauwdheid en vooral: de extreme vermoeidheid.
Voor beide vrouwen zijn de eerste weken loodzwaar. Ze liggen alleen maar in bed. Naar de wc gaan is ineens een opgave van wereldformaat. Sandra vertelt: “Na de eerste weken waarin ik echt niets kon, ben ik een lijstje gaan maken met dingen die ik zou kunnen doen om conditie op te bouwen. ‘Douchen’ stond bovenaan, want dat was iets wat me eerder echt niet lukte.” Emilie: “Inmiddels weet ik via een lotgenotengroep waar zo’n 15.000 mensen bij zijn aangesloten dat er veel meer mensen in Nederland langdurig ziek zijn van het coronavirus. Hoewel het herstel daarmee niet sneller gaat, is het wel heel fijn om af en toe te kunnen praten met mensen die in hetzelfde schuitje zitten.”
Metertje zevenblad plukken
Wanneer het mooi weer is, brengt Emilies vriend haar ’s ochtends met de auto naar Eigen Hof. “Hoewel ik daar in het begin ook vooral op bed lag, was het fijn om in de natuur te zijn. Later lag ik op een bedje in de schaduw.” Tuinieren was dit seizoen niet aan de orde voor Emilie. “Ik stelde mezelf elke dag één doel. Zo heb ik in de tuin dagelijks wat zevenblad geplukt. Na een week had ik een heel klein stukje ontdaan van zevenblad, zoveel energie kostte het me.” Ook aan Sandra is dit tuinseizoen voorbij gegaan. “Mijn vriend hield de tuin gelukkig een beetje bij, ik was al lang blij toen ik er op een gegeven moment weer zelf naartoe kon fietsen of lopen. Weet je”, gaat ze verder, “al die dingen die je zo gewoon vindt als je gezond bent; wandelen, fietsen, tuinieren, die zijn nu ineens zo bijzonder. Mijn leven heeft echt drie maanden op pauze gestaan. Ik kon niet lezen, geen prikkels verdragen, alles kostte energie. Ik voelde me soms echt gevangen in mijn lichaam.”
Eigen Hof en corona
Hoe de coronamaatregelen op Eigen Hof gehanteerd en nageleefd worden, daar hebben Sandra en Emilie niet zo’n zicht op. Maar beiden roepen vooral op om op te blijven letten, de een misschien wat fermer dan de ander. Sandra: “Discipline is belangrijk, alleen op die manier krijg je dat virus eronder. Maar ik denk dat je er niet aan ontkomt dat mensen wat gaan experimenteren en soms wat meer loslaten.” Of dat haar zeer doet? “Nee”, zegt ze stellig. “Ik vind daar niet zoveel van. Ik ga uit van ieders gezonde verstand en als iemand het niet zo nauw neemt met de regels, vind ik dat vooral een beetje dom.”
Emilie is bezorgder, vooral omdat ze het idee heeft dat mensen niet uit onwil, maar uit onwetendheid roepen ‘klaar te zijn met de coronaregels’. “Ik weet vrijwel zeker dat ik het virus heb gekregen mijn dochter, dus kinderen kunnen het ook overdragen, maar worden alleen zelf minder ziek. Het is goed dat de scholen weer open zijn en het leven hervat wordt, maar blijf je ervan bewust dat je anderen kunt besmetten, ook als je zelf geen klachten hebt.” Ze zou dan ook willen dat iedereen de discipline heeft nog even vol te houden.
Hoe fijn het zou zijn als we van het coronavirus verlost zijn, blijkt wel uit de verhalen van deze twee Eigen Hofleden. Sandra: “Ik ben blij dat ik weer werk, mijn kinderen weer zie en naar buiten kan. Maar ik ben wel bang dat ik in een paar maanden tijd een paar jaar ouder ben geworden. Het zou mooi zijn als ik het mis heb, maar ik denk dat ik nooit meer helemaal de oude word.”